Ομολογία τώρα ή αποτυχία αύριο;

Του Α. Παπαχελά ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να βρίσκεστε με μια μεγάλη παρέα που βλέπει ένα σκάφος να πορεύεται με ταχύτητα σε μια ξέρα, να φωνάζουν όλοι στον καπετάνιο «ε, μα δεν βλέπεις πού πας;» και να έχετε την αίσθηση ότι κανείς δεν ακούει. Σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, ακόμη και στον στενό πυρήνα της κυβέρνησης Παπανδρέου, που έχουν την ίδια αυτή αίσθηση. Βλέπουν πως αυτή η.. κυβέρνηση έχει αναλάβει το δυσκολότερο έργο της Μεταπολίτευσης, πως έχει εντελώς λάθος ανθρώπους σε πολύ κρίσιμες θέσεις και τον πρωθυπουργό να μη φαίνεται πρόθυμος να κάνει αλλαγές στο επιτελείο του ή στην κυβέρνηση. Σίγουρα ένας ανασχηματισμός δεν είναι
μια εύκολη υπόθεση. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει, για παράδειγμα, μεγάλα περιθώρια να χρησιμοποιήσει ανθρώπους εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας ή του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ψήφιση ενός κρίσιμου νομοσχεδίου. ΄Η μάλλον για να το κάνει θα πρέπει να θυσιάσει ορισμένους εξ αυτών που το παλαιό ΠΑΣΟΚ αποκαλεί «πρίγκιπες», από εκείνους δηλαδή που έγιναν από «άνθρωποι του Γιώργου» υπουργοί, χωρίς να περάσουν από το καμίνι των εκλογών ή από τη δοκιμασία της πραγματικής εργασίας... Από την άλλη, πάγκος υπάρχει ακόμη εντός και εκτός κόμματος.

Το ζήτημα είναι πως η χώρα βρίσκεται σε οριακό σημείο. Χρειάζονται άνθρωποι που να καταλαβαίνουν τι θα πει «πιάτσα» και επιχειρηματικότητα και να μπορούν να μαντέψουν τι θα σημάνει στην πράξη κάθε απόφαση που μπορεί να εισηγείται ένας γραφειοκράτης ή σύμβουλος. Επίσης χρειάζονται στελέχη και υπουργοί που θα σταματήσουν για δύο τουλάχιστον χρόνια να μετρούν πόσους σταυρούς θα τους κοστίσει κάθε απόφαση και οι οποίοι δεν θα ασχολούνται μόνο με το πώς θα κοροϊδέψουν τους κουτόφραγκους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και να κάνουν μεταρρυθμίσεις «γιαλαντζί». Περιθώρια δεν έχουμε. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να έχει καταληφθεί από εκείνον τον περίεργο εγωισμό που μπολιάζει απ’ ό,τι φαίνεται τους ενοίκους του Μαξίμου. Είναι το σύνδρομο «δεν θα κάνω ό,τι μου λένε όλοι, δεν δέχομαι πιέσεις». Σε αυτό βοηθούν και όσοι καλλιεργούν, για δικούς τους λόγους, μια αποπνικτική ατμόσφαιρα πολιορκίας που θυμίζει μπούνκερ. «Πρόεδρε μάς πιέζει ο Χ ή ο Ψ» είναι μια κλασική ατάκα ή εκείνο το άλλο: «Δεν έχει συμπληρωθεί ακόμη ο πολιτικός χρόνος για ανασχηματισμό». Υποθέτω, βεβαίως, ότι το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος που ακούει αυτές τις εισηγήσεις είναι να αναρωτιέται γιατί ο εισηγητής να μη θέλει να αλλάξει τίποτα. Συνήθως πίσω από μια τέτοιου τύπου εισήγηση κρύβεται κάποιος που φοβάται ότι θα ξεβολευθεί ή ότι κάποιος ικανότερος θα εμφανισθεί στο προσκήνιο... Τέλος πάντων, αυτά τα έγραψε ο Μακιαβέλι εγκαίρως. Το ζήτημα είναι πως όποιοι ισχυρίζονται ότι ένας γενναίος ανασχηματισμός θα ήταν τώρα ομολογία αποτυχίας του κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να του θέτουν και το επόμενο ερώτημα: «Τι προτιμάτε κύριε πρόεδρε, την ομολογία τώρα ή την αποτυχία το φθινόπωρο;».