Με μια απεργία ξεχνιέμαι..

Σήφης Πολυμίλης ΒΗΜΑ

Eδώ και χρόνια δημοσιογράφοι, εκδότες, συνδικαλιστές καταγράφαμε, σχολιάζαμε την κρίση στα μέσα ενημέρωσης. Μόνο που την αντιμετωπίζαμε πιο πολύ ως παρατηρητές, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε και εμείς μέρος της, για την ακρίβεια συνδημιουργοί της... Ο κόσμος άλλαζε ραγδαία, οι αναγνωστικές συνήθειες ανατρέπονταν και εμείς παρακολουθούσαμε ένα σύμπαν να καταρρέει με υποτονικές ως ανύπαρκτες αντιδράσεις, περιμένοντας έναν από μηχανής θεό που θα ξαναγύριζε τις εφημερίδες στις παλιές καλές ημέρες. Αντί για εγρήγορση κυριαρχούσε o εφησυχασμός...

Μόνο που η εποχή που οι εφημερίδες αποτελούσαν την κυρίαρχη μορφή ενημέρωσης έχει περάσει ανεπιστρεπτί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ιδιοκτήτες αλλά και για τους εργαζομένους σε αυτές. Και η διαχείριση της νέας πραγματικότητας δεν μπορεί δυστυχώς να είναι ανώδυνη για κανέναν. Γιατί, πέρα από τις προφανείς πλέον συνέπειες της οικονομικής κρίσης που έχει τραυματίσει βαρύτατα και τα μέσα ενημέρωσης, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το συνολικό πρόβλημα της αξιοπιστίας τους, που έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα. Η οικονομική κρίση φέρνει όμως τώρα στον αφρό όλες τις συσσωρευμένες παθογένειες, όλα τα δομικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τον Τύπο. Η επιλογή της διόγκωσης των εφημερίδων με εξωτερικές κυρίως ενέσεις, για να γίνει πιο ελκυστικό το προϊόν σ΄ ένα κοινό που έφθινε, μπορεί να αποτέλεσε για μια περίοδο λύση αλλά τώρα εξελίσσεται σε μπούμερανγκ καθώς η μεγάλη πτώση των διαφημιστικών εσόδων υπονομεύει την οικονομική αυτοτέλεια, άρα και τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία...

Από την άλλη μεριά, ένα μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων είτε βολεύτηκε είτε παγιδεύτηκε σε έναν ρόλο απλού διαμετακομιστή «ειδήσεων». Αντί να βάζουν τάξη στο χάος των πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδίζεται καθημερινά ο πολίτης ανασυνθέτοντας με κριτική σκέψη τα γεγονότα, βοηθώντας τον να ανακαλύψει τι είναι σημαντικό και τι όχι, αφέθηκαν στην ευκολία του «πλασιέ» επικοινωνιακών πολιτικών και οικονομικών παιγνίων. Η κριτική στην εξουσία ταυτίστηκε είτε με την εύκολη δημαγωγία είτε με την υποταγή στις εκάστοτε κομματικές πεποιθήσεις τους.

Αν όμως δεν θέλουμε να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι και ένα μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού ταυτίστηκε με αυτή τη δημοσιογραφία της εντυπωσιοθηρίας, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια των μέσων να ξεφύγουν από τις εύκολες συνταγές του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.

Η προοπτική λοιπόν για τον Τύπο, όπως τουλάχιστον τον ξέραμε ως τώρα, δεν είναι ευοίωνη. Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που επί χρόνια έβλεπαν... τα τρένα να περνούν, έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα και προσπαθούν με κινήσεις πανικού να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, χωρίς να συνειδητοποιούν καν ότι δεν είναι μέρος αλλά από τους πρωταγωνιστές της κρίσης.