Επιστολή στον Πρωθυπουργό των καθηγητών του κρατιδίου της Έσσης

Κ. Πρωθυπουργέ,

Εμείς οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί του κρατιδίου της Έσσης παίρνουμε το θάρρος να απευθυνθούμε σ’εσάς για να κάνουμε
φανερή τη δεινή θέση στην οποία έχουμε βρεθεί, μετά από σειρά υπουργικών αποφάσεων – εντολών σύμφωνα με τις οποίες θεωρήθηκε δίκαιο να γίνει περικοπή 40% του επιμισθίου μας. Θα θέλαμε λοιπόν να σας υπενθυμίσουμε τα εξής:

α. Κατανοούμε τη δύσκολη οικονομική θέση που βρίσκεται η χώρα μας και συμβάλλουμε στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας
όπως όλοι οι Έλληνες με τη μείωση των αποδοχών μας στην Ελλάδα.
β. Όσοι εκπαιδευτικοί είμαστε αποσπασμένοι σε σχολεία του εξωτερικού ήλθαμε μετά από σύμβαση
με το ελληνικό κράτος σύμφωνα με την οποία:
1. η απόσπασή μας θα διαρκέσει τρία (3) χρόνια και μετά από διετή παράταση, συνολικά 5 χρόνια.
2. ήρθαμε με συμπεφωνημένο επιμίσθιο 2060 € και με αυτοτελή φορολόγηση 15%, τελικό ποσόν 1750€
το οποίο θα κάλυπτε τα έξοδα διαβίωσης μας στο εξωτερικό και θα λειτουργούσε ως κίνητρο για να αποφασίσουμε
ένα τέτοιο σημαντικό βήμα της ζωής μας.
Πιστεύαμε ότι η σύμβαση αυτή είχε τα εχέγγυα μιας έντιμης συμφωνίας ανάμεσα σε μας και στο ελληνικό κράτος.
Όμως, μονομερώς, αποφασίσθηκε η ανατροπή των παραπάνω όρων, δηλ.:
1. Το Υπουργείο με τροπολογία που κατατέθηκε και ψηφίσθηκε μέσα στο Μάϊο του 2010 αποφάσισε να καλεί πίσω εκπαιδευτικούς πριν τη λήξη της πενταετίας και
2. Το Υπουργείο Οικονομίας μέσα απ’το φορολογικό νομοσχέδιο χαρακτήρισε – αναβάπτισε – το επιμίσθιο, επίδομα και άρχισε τις περικοπές, αρχικά 12% και έπειτα 8% επιπλέον (δηλ. 20%) μέσα
σ’έναν μήνα και στη συνέχεια το ενέταξε σε ενιαία φορολογική κλίμακα με επιπλέον παρακράτηση 20%.
Είδαμε λοιπόν μέσα στον Ιούνιο, το επιμίσθιο από 1750 € να κατεβαίνει στα 110€ δηλ. 650€ λιγότερα.
Φυσικά κανένας δεν έλαβε υπόψη:
Α. ότι είμαστε άνθρωποι και όχι νούμερα – αριθμοί που μπορεί να τα προσθέτει και να τα αφαιρεί κανείς όπως θέλει.
Β. τις ανάγκες και τους όρους ζωής μας στο εξωτερικό. Λάβετε υπόψη σας πως το επιμίσθιο είναι ήδη καθηλωμένο τα
τελευταία χρόνια ενώ το κόστος ζωής ανεβαίνει σταθερά.
Γ. πίσω στην Ελλάδα, πολλοί από μας έχουμε αφήσει οικογένειες, παιδιά που σπουδάζουν, υποχρεώσεις που απαιτούν λύσεις.
Δ. ότι κάποιοι από μας είναι μονόμισθοι με τις οικογένειες τους στο εξωτερικό.
Βάσει αυτών θα θέλαμε να σας θέσουμε τα εξής ερωτήματα:
1. Θεωρείτε ότι είναι δυνατή η διαβίωσή μας στο εξωτερικό μετά από αυτή τη δραστική περικοπή μιας και οι δαπάνες διαβίωσης είναι ανελαστικές?
2. Είναι δυνατόν το κράτος να συμπεριφέρεται στους πολίτες του ως ο πιο ανάλγητος εργοδότης και ο πλέον αφερέγγυος?
3. Είναι συνταγματικά δίκαιο να έχουμε υποστεί 40% περικοπή μιας αποζημίωσης που δεν έχει πλέον σταθερές και που μπορεί
να κατρακυλήσει παρακάτω? Ποιος μπορεί να μας δώσει εγγυήσεις για το τι θα γίνει τον επόμενο μήνα?
4. Είναι δίκαιο το ΥΠΕΠΘ και η υπουργός να ανακοινώνει στα ΜΜΕ ότι θα φέρει πίσω τους εκπαιδευτικούς απ’ το εξωτερικό και εμείς οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να μην έχουμε καμιά ενημέρωση, να
είμαστε όμηροι και να μην γνωρίζουμε Ιούνιο μήνα, πού θα βρισκόμαστε την επόμενη σχολική χρονιά? Είναι λογικό ένας Υπουργός να
αντιπαρατίθεται στους εργαζομένους του?
Να φέρεται με τρόπο εκδικητικό, απαξιωτικό, να δηλώνει ότι «κοστίζουμε πολύ» ενώ γνωρίζει ότι θα πρέπει να πληρωθούμε όπως οι νόμοι ορίζουν?
Είναι λογικό να τονίζει στα νομοσχέδια για την Παιδεία την αναβάθμιση του ρόλου του
Εκπαιδευτικού και τον ίδιο να τον υποβαθμίζει με το χειρότερο τρόπο?
5. Πώς φαντάζεστε πως θα μπορούσαμε να εκπληρώσουμε το βασικό μας έργο στα σχολεία
του εξωτερικού, δηλ. τη μετάδοση της πίστης
στην Ελλάδα και στο ελληνικό έθνος, όταν αισθανόμαστε ότι η Ελλάδα μας προδίδει με
το χειρότερο τρόπο? Τι «πρέσβεις» της ελληνικής ιδέας μπορούμε να είμαστε?

Κ. Πρωθυπουργέ
Στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε σας, μόνο σε σας, γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στο
αίσθημα δικαίου που σας διαπνέει και δεν ξεχνάμε πως διατελέσατε
στο παρελθόν υπουργός Παιδείας και είχατε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα προβλήματά
μας.
Σήμερα βρισκόμαστε σε δεινή θέση, είμαστε μακριά από την πατρίδα, ταπεινωμένοι,
εξαπατημένοι και πλήρως ανασφαλείς.

Επειδή λοιπόν:

1. Η αποζημίωση – επιμίσθιο αφορά τα αυξημένα έξοδα διαμονής – διαβίωσης –
μετακίνησης στα σχολεία και στην Ελλάδα.
Έμεινε σταθερό για 11 χρόνια και τώρα μειώνεται δραματικά ενώ τα έξοδα αυξάνονται.
2. Η αποζημίωση – επιμίσθιο δεν είναι επίδομα για να επιδέχεται 2 μειώσεις 12% και
8%.
Δείτε στον παρακάτω πίνακα την πορεία των αλλεπάλληλων κρατήσεων. Το δείγμα αφορά
συνάδελφο με 10ετή υπηρεσία και 2 παιδιά

2009 2010
Σύνολο αποδοχών 44.700 39.700
ΦΟΡΟΣ 5.200 9.500
ΚΑΘΑΡΟ 39.500 30.200


Η συνολική απώλεια είναι το εξωφρενικό ποσό των 9.300€.

Για όλους τους παραπάνω λόγους

ΖΗΤΑΜΕ:

1. Αύξηση του αφορολογήτου στο ύψος των 15.000€ επιπλέον του ήδη υπάρχοντος.
Το ποσό αυτό καλύπτει τα έξοδα ενοικίου και μετακινήσεων.
2. Το επιμίσθιο οριστικά και αμετάκλητα να οριστεί ως αποζημίωση αφού ως τέτοιο μας
δίδεται από την πολιτεία.
Να μην αντιμετωπίζεται λογιστικά ως επίδομα (φορολογία 20%) διότι
θα κινδυνεύσει να συρρικνωθεί και περαιτέρω με τραγικές συνέπειες τόσο για μας όσο και για το μέλλον της εκπαίδευσης στο εξωτερικό.
Ίσως να θεωρηθούμε αφελείς και υπερβολικά αισιόδοξοι προσδοκώντας μια απάντηση,
ωστόσο θα περιμένουμε.


Με εκτίμηση




Οι Καθηγητές του κρατιδίου της ΄Εσσης