Κάθισα να παρακολουθήσω το χθεσινοβραδινό αγώνα μπάσκετ και με έπιασε θλίψη. Βλέποντας τις ασχήμιες γύρισα το ρολόι 32 χρόνια πίσω, το 1978, όταν σε ηλικία δέκα ετών με έφερε ο πατέρας μου για πρώτη φορά στην Αθήνα να δούμε το ντέρμπι ΠΑΟ-Ολυμπιακού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Βλέπαμε το αγώνα δίπλα στο σιδερένιο ρολόι του γηπέδου που, όταν το σκορ άλλαζε, κρεμούσαν το τσίγκινο καπάκι με το ανάλογο νούμερο. Νικήσαμε 3-2, πανηγυρίζαμε μέσα στους παναθηναϊκούς κάθε φορά τα γκολ και πιο έξαλλα το τρίτο του συχωρεμένου, του Μιχάλη Κρητικόπουλου, και κανείς δε μας πείραξε, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας. Αναλογιζόμουν τι άλλαξε μέσα σε αυτά τα χρόνια και φτάσαμε σ΄αυτό το σημείο. Πριν μια εβδομάδα κάποιοι οπαδοί της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ ισοπέδωσαν την πόλη της Λαμίας. Πριν δυο μήνες κάποιοι οπαδοί του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, αφού ακρωτηρίασαν τα δάχτυλα της άτυχης σεκιούριτι, συνέχιζαν να της πετούν αντικείμενα και κατά τη μεταφορά της στο ασθενοφόρο. Μήπως δεν είναι μόνο το ΔΝΤ το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας; Μιλάω κάθε φορά με τους μαθητές μου και προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι μπορεί να παθιαζόμαστε με την ομάδα μας, μπορεί να στενοχωριόμαστε στις ήττες, αλλά δεν κλείνουμε δολοφονικά ραντεβού, δεν πετάμε αντικείμενα και δεν καταστρέφουμε περιουσίες. Φοβάμαι δυστυχώς ότι φαίνομαι γραφικός και παρωχημένος. Κι όμως εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτοί που συμφωνούν μαζί μου είναι οι πολλοί, αλλά οι πλειοψηφίες σήμερα είναι ντεμοντέ. Δε μου αρέσουν τα ευχολόγια, τα θεωρώ υποκριτικά πλέον, και με εξοργίζει η φράση που λέει ότι αν δεν πιάσουμε πάτο δε λύνεται το πρόβλημα. Δυστυχώς ο πάτος αυτού του βαρελιού περιέχει αίμα... Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου