Η εκδίκηση του Tony Blair

Ούτε το πλέον ευφάνταστο σενάριο θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει πως η αυτοβιογραφία ενός πολιτικού ηγέτη θα έφτανε στο σημείο να γίνει best seller.

Το βιβλίο «A Journey» (ελληνική μετάφραση: «Το Ταξίδι») του πρώην πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας, Tony Blair έχει γίνει ανάρπαστο τόσο στα συμβατικά όσο και στα ψηφιακά βιβλιοπωλεία, όχι τόσο για το ευτελές του αντίτιμο – μόλις 3,91 ευρώ –, όσο για εκείνα που επιθυμεί να αποκαλύψει ο συγγραφέας του, για έναν 13ετή πολιτικό βίο, που βρίθει από ίντριγκες, πάθη και έντονο παρασκήνιο.

Ξεκινώντας από την εκλογή του στον θώκο του Εργατικού Κόμματος το 1994 μέχρι και την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική της «Γηραιάς Αλβιόνας» το 2007, ο Blair προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει ζωντανός στο παιχνίδι της δημοσιότητας, επιχειρώντας, άλλοτε να δικαιολογήσει τις κατά καιρούς πολιτικές επιλογές του – ευλογώντας συχνά πυκνά τα γένια του – και άλλοτε να «μαχαιρώσει» φίλους και εχθρούς, σκιαγραφώντας με αδρές γραμμές τα πορτραίτα τους.

Το έγκλημα στο Ιράκ και ο «φόβος» του Saddam Hussein

Ενδεικτικό της πρώτης περίπτωσης είναι το γεγονός ότι ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός προσπαθεί, μέσα από ένα εκτενές κεφάλαιο του βιβλίου του, να δικαιολογήσει τα… αδικαιολόγητα για τον πόλεμο που διεξήγαγε η Δύση εναντίον του Ιράκ.

«Αισθάνομαι», γράφει χαρακτηριστικά, «απίστευτο πόνο για εκείνους. Για εκείνους που το νήμα της ζωής τους κόπηκε απότομα, για όλες εκείνες τις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης».

Ωστόσο επικροτεί, ακόμα και τώρα, την εξόντωση του πρώην ηγέτη του Ιράκ, Saddam Hussein, υποστηρίζοντας ότι «εάν τον αφήναμε στην εξουσία, τούτο θα σήμαινε μεγαλύτερο ρίσκο και φόβο για τη διεθνή ασφάλεια, απ’ ό,τι εάν τον βγάζαμε από τη μέση».

Βρίσκει, παράλληλα, την ευκαιρία να επιτεθεί εναντίον της έρευνας που ξεκίνησε η βρετανική δικαιοσύνη για το νόμιμο ή μη των ενεργειών του κατά την εισβολή στη Βαγδάτη, επισημαίνοντας ότι «μετατράπηκε σε δίκη ενάντια στη δίκαιη κρίση ακόμη και ενάντια στην καλή πίστη, αντί να γίνει ένα μάθημα στους Βρετανούς για τις συνέπειες της σύγκρουσης».

Gordon Brown, το μηδενικό…

Ο 57χρονος Blair δεν παραλείπει να αφιερώσει ένα σημαντικό κομμάτι του βιβλίου του στο διάδοχό του στην ηγεσία των Εργατικών αλλά και στο νούμερο 10 της Downing Street, Gordon Brown.

Σχηματίζοντας το πορτραίτο – καρικατούρα ενός οξύθυμου και πεισματάρη πολιτικού, ο Blair περιγράφει τον Brown ως ένα άτομο δίχως πολιτικό ένστικτο. Γράφει συγκεκριμένα για τις δεξιότητές του: «Πολιτικός υπολογισμός, ναι. Πολιτικό συναίσθημα, όχι. Ικανότητα ανάλυσης, σίγουρα αλλά σε ό,τι αφορά το πολιτικό του ένστικτο ο Brown παραμένει ένα μηδενικό».

Ωστόσο, ο Blair επιμένει ότι, παρά τις φωνές που τον καλούσαν κατά καιρούς να υποσκελίσει τον πολιτικό του διάδοχο, «κανείς δεν μπόρεσε να λάβει υπόψη ότι ενεργώντας έτσι, θα έθετα σε κίνδυνο τη σταθερότητα του Εργατικού Κόμματος».

«Δεν τα πηγαίναμε πολύ καλά με την Diana»

Μέσα από το «Ταξίδι» του ο Blair αναφέρεται και στις σχέσεις του με την αδικοχαμένη πριγκίπισσα της Ουαλίας, Diana. «Με θεωρούσε θρασύ, πιστεύω. Εγώ την έβλεπα αγέρωχη και μαχητική», γράφει, τονίζοντας ότι την επομένη του τραγικού δυστυχήματός της στη γέφυρα Pont d’ Alma του Παρισιού έκανε το παν για να προστατέψει το θεσμό της βρετανικής μοναρχίας.

Αποκαλύπτει, μάλιστα, τον άριστα σκηνοθετημένο επικήδειο λόγο του για την Diana, με τίτλο «Η Πριγκίπισσα του Λαού», στη σύνταξη του οποίου τον βοήθησε ο στενός συνεργάτης του και μετέπειτα υπουργός Τύπου, Alastair Campbell.

«Την επαύριον του θανάτου της Diana προσπάθησα να διαχειριστώ την κατάσταση που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται και να αμβλύνω όσο το δυνατόν τον πόνο και την οργή των Βρετανών απέναντι σε αυτό το τραγικό γεγονός», επισημαίνει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, υποστηρίζοντας, παράλληλα, ότι το δυσκολότερο κομμάτι ήταν να πείσει τη Βασίλισσα Ελισάβετ να ακολουθήσει τις συμβουλές του και να διατηρήσει για αρκετό διάστημα «χαμηλό προφίλ».

Για τον αλκοολισμό

Σε μια προσπάθεια εξιλέωσης, ο Tony Blair παραδέχεται ότι στράφηκε αρκετές φορές στο ποτό, σε μια προσπάθεια να απεμπλακεί από τη διαρκή πίεση των κυβερνητικών του καθηκόντων.

«Δεν ήμουν κανένας υπερβολικός πότης, αλλά πάντοτε πίστευα ότι μπορούσα να το ελέγξω. Ας είμαστε, όμως, ειλικρινείς: το ποτό είναι σαν τα ναρκωτικά. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά. Είχα ξεπεράσει πλέον τα όρια», εξομολογείται ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός.

Οι πραγματικές επιδιώξεις του πολιτικού Blair

Η πολιτική αυτοβιογραφία του Tony Blair επιβεβαιώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την προσπάθεια του πάλαι ποτέ κραταιού πολιτικού να τραβήξει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.

Μετά την αποχώρησή του από τη βρετανική πολιτική σκηνή, τα σεμινάρια διπλωματίας και οι κατά καιρούς ομιλίες του σε διάφορα διεθνή forα για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, πληρώνονταν αδρά μεν, αλλά δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να του εξασφαλίσουν αυτό, για το οποίο σε τελευταία ανάλυση παλεύουν όλοι οι πολιτικοί: την υστεροφημία τους.

Ωστόσο, ο Blair έχει αποτύχει διπλά. Από τη μια πλευρά επιδιώκει να «αγιοποιήσει» το προφίλ του, απαιτώντας συγχωροχάρτι για τις πολιτικές του, τα πάθη και τις αδυναμίες του και από την άλλη θυμίζει ένα κακομαθημένο παιδί, που αναζητά εναγωνίως εκδίκηση από όλους εκείνους που τον πλήγωσαν ή τον έθιξαν, επειδή ακριβώς βρέθηκαν στο διάβα του και του χάλασαν τα σχέδιά του.

Όσο και να προσπαθεί, ο άλλοτε κραταιός ηγέτης της Βρετανίας και των Εργατικών δεν θα βρει ποτέ την Ιθάκη μέσα από το «Ταξίδι» του…
zougla.gr