ΕΙΣΒΟΛΗ ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

Πολύ καλό άρθρο της Μ. Τζιάντζη από το kathimerini.gr

Στο μυθιστόρημα του Τομ Γουλφ «Η απατηλή λάμψη της ματαιδοξίας» (1987), ένα golden boy, ένας πλούσιος λευκός χρηματιστής, χάνεται ενώ οδηγεί στη Νέα Υόρκη, δηλαδή δεν χρησιμοποιεί τη σωστή έξοδο στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο, και έτσι «ναυαγεί» στην κακόφημη, τη σκοτεινή πλευρά της πόλης. Μαζί του είναι η ερωμένη του που αναστατώνεται καθώς νιώθει ότι βρέθηκε σε έναν άλλο πλανήτη που τον κατοικούν εξωγήινα όντα.
Ισως κάπως έτσι να ένιωσε η διοίκηση της ΕΡΤ με την προχθεσινή «βίαιη εισβολή», όπως χαρακτηρίστηκε, μιας ομάδας αδιόριστων ωρομίσθιων καθηγητών στο κτίριο της ΕΡΤ ή ακούγοντας έναν εξωγήινο, δηλαδή ένα νέο καθηγητή, να εξηγεί στην κάμερα τους λόγους που τους ώθησαν σε αυτήν την ενέργεια. Ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με τη συγκεκριμένη μορφή διαμαρτυρίας ή και με το ύφος και το περιεχόμενο των όσων ειπώθηκαν, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι εργαζόμενοι, οι ημιαπασχολούμενοι ή οι άνεργοι, που πληρώνουν εισφορά στην ΕΡΤ, έχουν δικαίωμα να ακούγονται και να μιλούν σε πρώτο πρόσωπο και όχι απλώς να εκπροσωπούνται από τα πολιτικά κόμματα και τις γνωστές συνδικαλιστικές παρατάξεις.
Γενικά, στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ προτιμούνται οι κραυγές και οι σύντομες «δηλώσεις», όχι όμως ο λόγος, ιδίως ο πολιτικός (μερικές φορές, μόνον ο εξομολογητικός, ο προσωπικός). Οι εργαζόμενοι επιτρέπεται να δείχνουν τις πληγές τους, να οδύρονται επειδή χάνουν τη δουλειά ή το σπίτι τους, όχι όμως να σκέφτονται με όρους κοινωνικούς.
«Ετσι όπως είναι τα πράγματα ή θα βγω στους δρόμους ή θ’ αυτοκτονήσω», έλεγε πρόσφατα ένας έμπορος σ’ ένα ρεπορτάζ για τα καταστήματα που κλείνουν. Φαίνεται ότι στις συνειδήσεις αρκετών πολιτών η διαμαρτυρία είναι συνώνυμη με τον κοινωνικό ξεπεσμό. Δείτε πώς με κατάντησαν!
Πολλά γράφτηκαν αυτές τις μέρες για την οικειοθελή αποχώρηση από το αμερικανικό κρατικό κανάλι, το PBS, του 75χρονου Μπιλ Μόγιερς, μιας ιστορικής μορφής της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Ανάμεσα στους ύμνους που του πλέκουν στον Τύπο αρκετοί συνάδελφοί του για το εύρος της θεματολογίας της εβδομαδιαίας εκπομπής του («Τhe Bill Moyers Journal») και για τα επιτυχημένα ρεπορτάζ του, ξεχώρισα την επισήμανση ότι ο Μόγιερς ήταν ικανός να δίνει τον λόγο και να ακούει επί ώρες, χωρίς διακοπές αλλά και χωρίς συγκατάβαση, τους συνομιλητές και καλεσμένους του «είτε αυτοί ήταν νομπελίστες είτε απολυμένοι εργάτες μετάλλου».
Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πολλούς γνωστούς Ελληνες δημοσιογράφους να συνομιλούν στην τηλεόραση με κάποιον νομπελίστα (παρά την περιορισμένη προσφορά), δύσκολα όμως μπορούμε να φανταστούμε τα ίδια πρόσωπα να ακούνε με πραγματικό σεβασμό και χωρίς συγκατάβαση κάποιον από τον άγνωστο υπόγειο κόσμο της εργασίας, σαν να φοβούνται ότι η σκόνη της πραγματικής ζωής θα θολώσει την ατσαλάκωτη πρόσοψη, την πληκτική και άλλο τόσο προβλέψιμη ομαλή ροή του προγράμματος.