Η Ιστορία του Γούκου

Ο Γιώργος Γούκος από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έκανε το όνομα του συνώνυμο της τοκογλυφίας. Ο στόχος του δεν ήταν να το μάθουν ακόμη και οι πέτρες στην Άνω Ραχούλα αλλά να συγκεντρώσει όσο πιο πολλά εκατομμύρια μπορούσε, να γίνει ένας χρηματιστής της εποχής που αγόραζε και πωλούσε χρήματα.

Οι συναλλαγές του όμως δεν γινόταν πάνω στα γκισέ των τραπεζών, αλλά παράνομα στον δρόμο, στις
μπαρπουτιέρες, στο γήπεδο και στο γυαλί καφενέ στέκι των Τσιγγάνων οργανοπαιχτών του νομού των Ιωαννίνων, που για να επενδύσουν εξαργύρωναν ακόμη και χρυσές λίρες που για χρόνια μάζευαν από τους γάμους και τα πανηγύρια της περιοχής. Το σχέδιο που επινόησε τότε ο 35χρονος ταπητοκαθαριστής, ακόμη και σήμερα είναι ταυτισμένο με την κομπίνα της παρατράπεζας. Ο Γιώργος Γούκος ποντάρισε στην πόλη που ήταν πρώτη στα γρόσια και τα γράμματα.

Συγκέντρωσε όλο το χρήμα με δέλεαρ το υψηλό επιτόκιο. Όπως σε κάθε παρατράπεζα όμως η … τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη. Το κανόνι με τον Γιαννιώτη επιχειρηματία έσκασε από τη στιγμή που ο ίδιος διέφυγε στις 1-9-1986 στο εξωτερικό. Το ωστικό κύμα των αντιδράσεων ήταν τόσο μεγάλο που η παρατράπεζά του απασχόλησε ακόμη και το υπουργικό συμβούλιο της εποχής, με τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να κάνει δημόσια δηλώσεις για το πρωτόγνωρο οικονομικό σκάνδαλο και τον πρώην υπουργό οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα να αλλάζει άρον άρον το νομοθετικό πλαίσιο θεσπίζοντας πιο σκληρά μέτρα για τους τοκογλύφους. Ο πανίσχυρος τότε «μεγαλοτραπεζίτης» στον οποίο υποκλίνονταν οι αρχές του τόπου τώρα επέστρεψε στην πόλη του.

Ο φωτογραφικός φακός των «Αποκαλύψεων» μετά από 21 ολόκληρα χρόνια αποτύπωσε την εικόνα του άλλοτε πανίσχυρου άνδρα που για να αγοράσει τσιγάρα άφηνε πεντακοσιάρικο στο περίπτερο. Ο Γούκος είναι καλοστεκούμενος με σπόρ ντύσιμο: νεανικό μπουφάν, τζιν παντελόνι και αθλητικά παπούτσια. Το πρόσωπο του προδίδει την εικόνα του ομορφάνδρα που ήταν περιζήτητος «μάγκας» στα στέκια της εποχής.

Λίγοι όμως γνωρίζουν πως από την κυνηγημένη φυγή που επέλεξε στις ΗΠΑ δεν έζησε μια βασιλική ζωή, αλλά εργάστηκε ως ένας κοινός βιοπαλαιστής, κάνοντας το επάγγελμα του ταξιτζή στην Νέα Υόρκη. «Ανεμομαζέματα…διαβολοσκορπίσματα» μας αναφέρει πρόσωπο του στενού του περιβάλλοντος που συμπληρώνει στις «Α» ότι: « Όταν τον συνέλαβε η Ιντερπόλ στη Γερμανία και ήρθε για να δικαστεί στην Ελλάδα, γύρισε πίσω αρκετά χρήματα σε πελάτες του. Τα υπόλοιπα του τα έφαγαν οι επιτήδιοι για να αποφύγει την πολύχρονη κράτησή του στις φυλακές. Ο Γούκος δεν εξανάγκασε κανέναν για να του πάρει τα χρήματα.

Τον παρακαλούσανε όλοι να του δώσουν μετρητά για να εισπράξουν τον προσοδοφόρο τόκο που έδινε. Επί της ουσίας τοκογλύφοι ήταν μεμονωμένα και ο καθένας τους ξεχωριστά. Δεν κάνω την αγιογραφία του. Ήταν ένας τυχοδιώκτης αλλά αυτό το πλήρωσε και το πληρώνει πολύ ακριβά».

Οι «Αποκαλύψεις» είναι σε θέση να γνωρίζουν πως ο 60χρονος στην Αμερική πριν από δέκα χρόνια υποβλήθηκε σε μπάι πας. Εργάστηκε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Νέα Υόρκη με τη βοήθεια ενός Γιαννιώτη Εβραϊκής καταγωγής. Η οικογένεια του έμεινε πίσω και οι δυο του γιοί συνάντησαν… σκοπέλους που ένας πατέρας δεν θα ήθελε για τα παιδιά του. Πόσο μάλιστα όταν ο ίδιος γνώριζε πως το μέλλον τους το είχε … υποθηκεύσει η δική του πορεία. Σήμερα ο Γιώργος Γούκος βιώνει την καθημερινότητά του στην Γιαννιώτικη πόλη στο μικρό κατάστημα ρούχων του πεθερού του. Εκεί εργάζεται η συζυγός του και της κάνει παρέα.

Παρατηρώντας το πρόσωπό του αντιλαμβάνεσαι πως ο άνθρωπος αυτός έχει περάσει πολλά και έχει έντονο το αίσθημα της ενοχής για το ότι αρκετοί έχασαν εξ αιτίας του τα χρήματα και τις οικονομίες τους. Ίσως και αυτός να είναι και ο βασικός λόγος που ζει μοναχικά αποφεύγοντας να περπατά στην καρδιά της πόλης. Κατά καιρούς το παράδειγμα της δικής του παρατράπεζάς «πρότυπο» το ακολούθησαν και άλλοι και όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην γειτονική Αλβανία το 1997 οι «πυραμίδες» έγιναν βιομηχανία και προκλήθηκε ένοπλη λαϊκή εξέγερση και πτώση της κυβέρνησης Μπερίσα. Γούκος όμως ήταν και είναι μόνο ένας…


Η περίπτωση του Γιώργου Γούκου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δικαστική πλάνη καθώς μηνυτήρια αναφορά εναντίον του δεν είχε καταθέσει κανένα από τα θύματά του, μπροστά στον κίνδυνο να αντιμετωπίσουν τις προβλεπόμενες και γι αυτούς συνέπειες του νομού. Ο καταζητούμενος με διεθνές ένταλμα συλλαμβάνεται τον Νοέμβριο του 1987 στο ξενοδοχείο «Χίλτον» στο Μόναχο. Εκδίδεται στην Ελλάδα όπου και καταδικάζεται, φυλακίζεται για δυο χρόνια και το 1989 μεταναστεύει οριστικά στη Νέα Υόρκη, η ιστορία του γίνεται ευρύτερα γνωστή και προτιμάται από τα μέλη της Ελληνικής κοινότητας, που δεν τον αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη.

Ο ίδιος μάλιστα αποφεύγει συστηματικά να παίρνει κούρσα πελάτες που είναι αδιάκριτοι και ρωτούν επίμονα να μάθουν για τα … παλιά. Τα οικονομικά προβλήματα του είναι πολλά αφού εξαναγκάστηκε να φύγει καθώς μετά την καταδίκη του από τα ποινικά δικαστήρια, αντιμετώπισε και το κακούργημα της φοροδιαφυγής. Του επιβλήθηκαν υπέρογκα πρόστιμα που δεν είχε να τα ξεπληρώσει, με αποτέλεσμα να μεταναστεύσει στη μακρινή Ήπειρο των ΗΠΑ μέχρι να συμπληρωθεί εικοσαετία και να παραγραφούν τα χρέη.

Η φυγάδευση του Γούκου για το Μιλάνο, τη Γενεύη και αργότερα τη Σιέρα Λεόνε, σημαδεύτηκε από την πτώση του Γιώργου Υφαντή ιδιοκτήτη της αντιπροσωπείας BMW στην πρωτεύουσα της Ηπείρου.

Ο γιός μεγαλοδικηγόρου των Ιωαννίνων αυτοκτόνησε πέφτοντας στις 3-9-1986 από τον 5ο όροφο του διαμερίσματός του, στο αίθριο της στοάς Ορφέα δίπλα από το αστυνομικό μέγαρο. Ο Γ. Υφαντής ήταν το δεξί χέρι του Γούκου, που υπέγραφε ως εγγυητής στο κανόνι των εφτά δισεκατομμυρίων δραχμών που έσκασε στην αγορά. Δεν είναι τυχαίο πως δεκάδες πελάτες-θύματα μετά την πτώση του εμπόρου αυτοκινήτων, προσέφυγαν στο Πρωτοδικείο ζητώντας να προσημειωθεί η ακίνητη περιουσία και των κληρονόμων του αυτόχειρα.

Για την υπόθεση που πήρε πανελλήνιες διαστάσεις ενδιαφέρθηκε προσωπικά ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Ευάγγελος Αβέρωφ ο οποίος χρόνια πριν όταν το φτωχόπαιδο Γιώργος Γούκος τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Μέτσοβο, φρόντισε να τον διορίσει ως κλητήρα στην Αγροτική Τράπεζα από την οποία και στη συνέχεια ο Γούκος παραιτήθηκε για να ανοίξει το κατάστημα καθαρισμού χαλιών. Μάλιστα ο Γιώργος Γούκος νοίκιασε μαγαζί που άνηκε στον τότε τοπικό βουλευτή Λευτέρη Καλογιάννη.

Το Σεπτέμβριο του 1986 επί πολλές ημέρες η πρωτοφανής υπόθεση απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των Αθηναϊκών εφημερίδων. Μόνο ο φονικός σεισμός της Καλαμάτας με 18 νεκρούς στα μέσα Σεπτεμβρίου ήρθε προς στιγμήν να «παγώσει» το θέμα της τοκογλυφίας. Στο τέλος του ίδιου μήνα ο Γούκος επέστρεψε στην πρώτη σελίδα, όταν κατά διαβολική σύμπτωση η συμμορία του ισοβίτη Βαγγέλη Ρωχάμη βρέθηκε να έχει λουφάξει στο βάλτο της λίμνης των Ιωαννίνων , αφού προηγουμένως είχε «γαζώσει» τον αστυνομικό τμήμα του Χαϊδαρίου στην Αττική. Πελάτες του Γιώργου Γούκου ήταν μεγαλογιατροί και επιχειρηματίες απ’ όλη την Ελλάδα.

Τα «χρυσά πόδια» του Ολυμπιακού Νίκος Αναστόπουλος και Τάσος Μητρόπουλος είχαν προσφύγει στη δικαιοσύνη διαρυγνήοντας τα ιμάτιά τους πως οι ίδιοι δεν συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των γνωστών ποδοσφαιριστών- θυμάτων. Ο Μετσοβίτης τοκογλύφος δανειζόταν με 4% τόκο και στη συνέχεια τα τόκιζε με 6%-10% το μήνα δηλαδή το χρόνο είχε κέρδη από 72%-120%. Η δράση του ξεκίνησε το 1984 και έληξε … άδοξα 2,5 χρόνια μετά. Μετά τα το σκάνδαλο όλες οι τράπεζες απέστειλαν επιθεωρητές στα Ιωάννινα για να διαπιστώσουν αν τα υποκαταστήματά τους «έσπαγαν» παράνομα μεταχρονολογημένες επιταγές του συνεργών του Γ. Γούκου.
Από τον Βασίλη Χήτο
crimesonair.blog