Ψυχομετρία, η επιστήμη του μέλλοντος

Η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει το φαινόμενο της ψυχομετρίας, για την αυθεντικότητα της οποίας υπάρχουν άφθονα καταγεγραμμένα ντοκουμέντα. Φαίνεται όμως ότι προς το παρόν, μόνο η αστυνομία καταφεύγει στις ικανότητες αυτών των ανθρώπων που αγγίζουν αντικείμενα και "διαβάζουν" την ιστορία τους.

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα υπερφυσικά φαινόμενα, που νευριάζουν τους επιστήμονες, και με την ευκαιρία των διακοπών των Χριστουγέννων, όπου τα θέματα πρέπει να είναι πιο χαλαρά, βρίσκω την ευκαιρία να γράψω για την παρεξηγημένη ψυχομετρία, την οποία χρησιμοποιεί, περισσότερο από τον οιονδήποτε άλλο, η αστυνομία πολλών χωρών για να εξιχνιάσει εγκλήματα. Η επιστήμη την εντάσει, ανεπίσημα, γιατί δεν
έγινε ποτέ κάποια επίσημη έρευνα, στα παραψυχολογικά ή υπερφυσικά φαινόμενα.

Πολλοί άνθρωποι κατέχουν αυτό το χάρισμα, χωρίς να το γνωρίζουν. Το 1921 συναντήθηκε στο Παρίσι μια ομάδα μορφωμένων και πέρα από κάθε αμφιβολία, έξυπνων και λογικών ανθρώπων για να τσεκάρει κάποιο μέντιουμ. Ανάμεσά τους και ο -τότε διάσημος- συγγραφέας Pascal Forthuny ο οποίος ήταν σκεπτικιστής, ήταν σίγουρος ότι όλα τα υπερφυσικά ήταν κόλπα ταχυδακτυλουργών απατεώνων. Καθώς κάποιος έδινε το φάκελο που περιείχε μια επιστολή στο μέντιουμ, ο Forthuny είπε ότι δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο να πει το μέντιουμ κάτι σχετικό με αυτόν που την έγραψε, πήρε τον φάκελο και τον ακούμπησε, αστειευόμενος, στο μέτωπό του. Στη συνέχεια το πρόσωπό του σκοτείνιασε και είπε: “Βλέπω όμως ένα έγκλημα, μια δολοφονία...” Έβαλε κάτω την επιστολή και ο ιδιοκτήτης της επιστολής τον πληροφόρησε ότι είχε γραφεί από τον Λαντρύ, τον περίφημο δολοφόνο που εκείνη την περίοδο δικαζόταν για τη δολοφονία μιας ντουζίνας γυναικών. Ο Forthuny εντυπωσιάστηκε και άρχισε να πιάνει στα χέρια του διάφορα αντικείμενα, μπροστά στο μέντιουμ και την ομάδα που ήθελε να αποδείξει την απάτη, και έλεγε την ιστορία των αντικειμένων με αξιοσημείωτη ακρίβεια.

Η ψυχομετρία είναι η ομολογουμένως παράξενη ικανότητα που έχουν μερικά άτομα να πιάνουν ένα αντικείμενο με τα χέρια τους και να “διαβάζουν” την ιστορία του. Εφευρέτης του όρου, το 1840, ήταν ένας νεαρός Αμερικανός καθηγητής Ιατρικής, ονόματι Joseph Rodes Buchanan. Σε μια συζήτηση που είχε με τον φίλο του επίσκοπο Πολκ, έμαθε ότι ο Πολκ μπορούσε να πιάσει στο σκοτάδι μπρούτζο και να τον αναγνωρίσει επειδή η επαφή με αυτό το μέταλλο δημιουργούσε μια παράξενη μεταλλική γεύση στο στόμα του. Ο Buchanan αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα με τους φοιτητές του και ανακάλυψε ότι πολλοί εξ’ αυτών δεν ανίχνευαν μόνο τον μπρούτζο, αλλά και διάφορα άλλα μέταλλα, όπως σίδηρο και χαλκό, ενώ μερικοί μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη ζάχαρη, το αλάτι, το πιπέρι, το ξύδι... Συμπέρανε ότι τα δάχτυλά μας πρέπει να έχουν την ίδια ικανότητα που έχει και η γλώσσα μας για να ξεχωρίζει τις γεύσεις. Αισθάνθηκε ότι είχε κάνει μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη. Το επόμενο πείραμα με τους φοιτητές ήταν με επιστολές που είχαν γραφεί από ανθρώπους με ισχυρή προσωπικότητα. Μερικοί φοιτητές μπορούσαν να περιγράψουν την προσωπικότητα του ανθρώπου που είχε γράψει την επιστολή με μεγάλη ακρίβεια. Ο Buchanan πίστεψε ότι θα μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο επιστημονικά, ήταν η εποχή όπου μόλις είχε ανακαλυφθεί η φωτογραφία. Η φωτογραφία είναι κατά κάποιο τρόπο η ζωγραφιά που είχε γίνει από το φως πάνω στα ευαίσθητα χημικά της φωτογραφικής πλάκας. Αν κάποιο άτομο ήταν “ευαίσθητο” μπορούσε να “φωτογραφήσει” την προσωπικότητα κάποιου άλλου;

Το επόμενο πείραμα ήταν πιο δύσκολο. Έβαζε στους φακέλους φωτογραφίες των ατόμων και τις έδινε στους φοιτητές του. Μερικοί τα κατάφερναν και πάλι περίφημα. Αλλά πώς το έκαναν; Η φωτογράφηση είναι μια εντελώς μηχανοποιημένη διαδικασία. Σκέφτηκε όμως ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιάνουν και κοιτούν τις φωτογραφίες τους, αφήνοντας έτσι ένα αποτύπωμα της προσωπικότητάς τους το οποίο στη συνέχεια “έπιαναν” οι ευαίσθητοι -ή χαρισματικοί- φοιτητές του. Αυτή η θεωρία αποδείχθηκε λανθασμένη όταν άρχισε να χρησιμοποιεί φωτογραφίες από εφημερίδες και τα πειραματόζωά του εξακολουθούσαν να δίνουν ακριβείς απαντήσεις. Πώς στο καλό το άτομο που πόζαρε για μια φωτογραφία, άφηνε πάνω της το αποτύπωμα της προσωπικότητάς του; Η μοναδική λογική λύση είναι ότι οι άνθρωποι διαθέτουν ικανότητες αντίληψης που είναι ακόμα άγνωστες. Το 1848 βάφτισε ψυχομετρία αυτή τη νέα ικανότητα που ανακάλυψε, αλλά η ανακάλυψή του -που θα μπορούσε να του αποφέρει μεγάλη φήμη, αφού είχε τεκμηριωθεί με πλήθος επιστημονικών πειραμάτων- γρήγορα σκεπάστηκε από το θόρυβο που έκαναν τα υπερφυσικά φαινόμενα που συνέβαιναν στο σπίτι της οικογένειας Fox στη Νέα Υόρκη, και τα οποία σήμερα θα ονομάζαμε φαινόμενα poltergeist. Κάποιοι γείτονες της οικογένειας βρήκαν τρόπο να επικοινωνήσουν με το πνεύμα που είχε καταλάβει το σπίτι και σύντομα συνέρρεαν σε αυτό εκατοντάδες ψυχικοί και τσαρλατάνοι από όλο τον κόσμο, για να μιλήσουν με τα πνεύματα. Ξέσπασε η μεγάλη μόδα του πνευματισμού (το 1949 ιδρύθηκε στο Ρότσεστερ η πρώτη επίσημη εταιρεία πνευματιστών) και άρχισαν να γίνονται σε όλο τον τότε πολιτισμένο κόσμο συνεδρίες, με κεριά, λιβάνια, κλπ. Οι επιστήμονες της εποχής εξαγριώθηκαν, και με το δίκιο τους, κατανοούσαν αυτή τη μαζική υστερία με τον πνευματισμό ως επιστροφή στο Μεσαίωνα και πέταξαν και την ψυχομετρία του Buchanan στον ίδιο κάλαθο των αχρήστων όπου είχαν πετάξει και τον πνευματισμό.

Ο Buchanan είχε όμως κερδίσει στο μεταξύ ένα φανατικό οπαδό. Ο κατά 9 χρόνια νεότερός του Wiliiam Denton, καθηγητής Γεωλογίας στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης διάβασε κείμενα του Buchanan πάνω στην ψυχομετρία και γοητεύθηκε από μια παράγραφο που έγραφε ότι κάποιος που κατέχει αυτό το χάρισμα, μπορεί να πιάσει ένα απολιθωμένο κόκκαλο ενός δεινόσαυρου και να “διαβάσει” όλη του τη ζωή. Η αδελφή του Άννα ήταν αρκετά ευαίσθητο, πιθανά ψυχικό άτομο και άρχισε πειράματα μαζί της. Της έδινε σφραγισμένες επιστολές που είχαν γραφεί από άτομα με ισχυρή προσωπικότητα και οι ακριβείς απαντήσεις της Άννας τον άφησαν κατάπληκτο. Στη συνέχεια έβαλε σε ένα φάκελο ασβεστόλιθο γεμάτο με μικρά απολιθωμένα κοχύλια και η αντίδρασή της μόλις έπιασε τον φάκελο ήταν: “ω, κοχύλια, πολλά κοχύλια...”. Και περιέγραψε με θαυμαστή ακρίβεια το μέρος, στον ποταμό Μισούρι, απ’ όπου τα είχε συλλέξει. Άρχισε να ψάχνει μανιωδώς απίθανα πράγματα για να δει αν η Άννα θα έβρισκε κάτι. Τα τύλιγε σε ύφασμα και τα έδινε στην Άννα. Βρήκε κομμάτια λάβας από την έκρηξη ενός ηφαιστείου στη Χαβάη και η Άννα είδε “;έναν ωκεανό φωτιάς που έπεφτε από ένα γκρεμό και έκανε τη θάλασσα να βράζει”. Είδε επίσης και καράβια στη θάλασσα. Ο Denton μελέτησε τα της έκρηξης και έμαθε ότι είχε γίνει το 1840 όταν ο στόλος των ΗΠΑ βρισκόταν στη Χαβάη.

Την έβαλε να πιάσει ένα απολίθωμα από την Κούβα και η Άννα περιέγραψε ένα τροπικό νησί. Ένα κεραμικό Ινδιάνων έφερε την εικόνα ερυθρόδερμων, ένα κομμάτι μετεωρίτη έφερε αυτή του “κενού χώρου”. Με αυτά και πολλά άλλα, ο Denton συμπέρανε ότι η ψυχομετρία ήταν ένα είδος τηλεσκοπίου στο παρελθόν.

Από το 1919 ως το 1922, ο Γερμανός γιατρός, Gustav Pagenstecher, ανακάλυψε ψυχομετρικές ικανότητες σε μια ασθενή του, την Maria Reys. Όταν έπιανε ένα αντικείμενο, η Μαρία έπεφτε σε κατάσταση έκστασης και έλεγε γεγονότα της ιστορίας του αντικειμένου (πολλά από αυτά μπορούσαν να επαληθευτούν) και περιέγραφε εικόνες, μυρωδιές, ήχους και συναισθήματα . Η θεωρία του Pagenstecher ήταν ότι ο ψυχομέτρης μπορούσε νασυντονιστεί με τις δονήσεις του αντικειμένου. Κατά κάποιο τρόπο, ανθρώπινες πράξεις και συναισθήματα, εγγράφονται στα αντικείμενα και κάποιοι άνθρωποι ξέρουν, με άγνωστο τρόπο, να διαβάζουν τη γλώσσα τους.

Ο Michael Talbot, στο βιβλίο του The Holographic Universe, λέει ότι οι ψυχομετρικές ικανότητες υποδεικνύουν ότι το παρελθόν δεν έχει χαθεί και ότι εξακολουθεί να υπάρχει σε μορφή στην οποία μπορεί να έχει πρόσβαση η ανθρώπινη αντίληψη. Η θεωρία του λέει ότι η συνειδητότητα και η πραγματικότητα συνυπάρχουν σε ένα είδος ολογράμματος το οποίο περιέχει τις εγγραφές (θα μπορούσαμε να πούμε αρχεία) του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Άτομα με ειδικές ικανότητες μπορούν να έχουν πρόσβαση και να διαβάζουν αυτά τα αρχεία, αφού όλες οι ενέργειες παραμένουν γραμμένες, ηχογραφημένες αν προτιμάμε, στο κοσμικό ολόγραμμα.

Θα τελειώσω με μια σύντομη αναφορά σε ανθρώπους που κατείχαν αυτή την πραγματικά παράξενη ικανότητα, η οποία επιβεβαιώθηκε ξανά και ξανά, ύστερα από πολλές εξετάσεις δύσπιστων σκεπτικιστών. Ένας από τους πιο διάσημους ψυχομέτρες ήταν ο Ρώσος Stefan Ossowiecki που ισχυριζόταν σε όλη του τη ζωή ότι έβλεπε την αύρα των ανθρώπων ενώ είχε την ικανότητα της τηλεκίνησης (που παρατηρήθηκε συχνά σε Ρώσους, ό,τι και να σημαίνει αυτό), την ικανότητα να μετακινεί αντικείμενα με τη δύναμη της σκέψης. Το πιο περίφημο πείραμα προγραμμάτισε ο σκεπτικιστής, και πάμπλουτος Ούγγρος Dionizy Jonky. Ο Jonky αποφάσισε το πείραμα, που κατά τη γνώμη του θα ξεμπρόστιαζε τον απατεώνα Ossowiecki, να διεξαγόταν 8 χρόνια μετά το θάνατό του. Οι δυο άνδρες δεν είχαν γνωριστεί ποτέ. Ο Jonky είχε βάλει απίθανο υλικό, πολύ δύσκολα αναγνωρίσημο, σε ένα κλειστό φάκελο και ο Ossowiecki έπρεπε να αναγνωρίσει το περιεχόμενό του.

Όταν ήρθε η στιγμή, το 1935, οι επιστήμονες που έκαναν το πείραμα, έβαλαν μπρος στον Ossowiecki 14 φωτογραφίες, σε μιά εκ των οποίων πόζαρε ο Jonky. Ο Ossowiecki τον αναγνώρισε αμέσως. Στη συνέχεια περιέγραψε με πολύ μεγάλη ακρίβεια το χαρακτήρα του και τα κύρια συμβάντα της ζωής του. Αξίζει να πούμε ότι ο Ossowiecki δεν είχε ιδέα για το πείραμα που ήθελε να κάνει μαζί του κάποιος εντελώς άγνωστος στον ίδιο νεκρός. Στο τέλος του πειράματος, έδωσαν στον ψυχομέτρη τον σφραγισμένο φάκελο, αυτός τον άγγιξε, συγκεντρώθηκε και είπε: “Ηφαιστειακή ύλη! Εδώ μέσα υπάρχει κάτι που με τραβάει σε άλλους κόσμους, σε άλλο πλανήτη” Επίσης, κούφανε τους πάντες όταν δήλωσε ότι νιώθει ότι υπάρχει και ζάχαρη μέσα στον φάκελο. Ο φάκελος περιείχε θραύσματα μετεωρίτη που ήταν τυλιγμένα σε χαρτί από γλυκά!

Ο George McMullen, ξυλουργός, απόκτησε φήμη σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν πρόβλεψε το θάνατο ενός γείτονα με μηχανάκι. Έκανε πειράματα μαζί του, όταν ενηλικιώθηκε (το 1975), ο καθηγητής Norman Emerson που ειδικευόταν στην ιστορία της φυλής των Ιροκουά, Ινδιάνων που ζούσαν στον Καναδά. Ο Emerson του έδωσε, τυλιγμένο σε πανί, ένα θραύσμα πήλινης πίπας που είχαν κατασκευάσει οι Ιροκουά. Ο McMullen περιέγραψε με απόλυτη ακρίβεια το αντικείμενο, πώς είχε κατασκευαστεί, τη χρήση του και κατέπληξε τον ειδικό ζωγραφίζοντας τις διακοσμήσεις που είχε πάνω της η πίπα. Ο Emerson τρελάθηκε, πήρε μαζί του τον McMullen σε τόπους στην ερημιά όπου κατοικούσαν κάποτε Ιροκουά, του έδινε αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν και ο McMullen τους άκουγε να μιλούν και ...έμαθε τη γλώσσα τους, όπως διαβεβαίωσε πάμπολλες φορές ο Emerson. Αυτή ήταν η αρχή μιας ένδοξης και χρήσιμης καριέρας αφού ο ξυλουργός έγινε βοηθός αρχαιολογικών αποστολών και χρησιμοποιήθηκε σε ανασκαφές στη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο.
Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται, όπως μαντεύουμε, διάσημοι μόνο σε μικρούς κύκλους που αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και τους χρησιμοποιούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι τους περνούν για απατεώνες και η επιστήμη δίνει τη σιωπηλή της συγκατάθεση σε αυτή την αδικία, αφού αδυνατεί να εξηγήσει τα φαινόμενα. Ο γνωστότερος όλων αυτών των ψυχικών ντετέκτιβ είναι ο Oλλανδός Gerard Croiset, ο πρώτος άνθρωπος στην Ιστορία εξάλλου τον οποίο αποκάλεσαν επίσημα ψυχικό ντετέκτιβ. Τον χρησιμοποιούσε συστηματικά η αστυνομία της Ολλανδίας όταν τα έβρισκε σκούρα με κάποια υπόθεση και είχε τρομερές επιτυχίες, τόσο μεγάλες, στα τέλη της δεκαετίας το 1930 και όλη τη δεκαετία του 1940, που άρχισαν να τον καλούν αστυνομίες από όλη την Ευρώπη για να λύνει ανεξιχνίαστα εγκλήματα. Η πιο γνωστή ιστορία εξιχνίασης εγκλήματος έγινε όταν ζήτησε τη βοήθειά του η αστυνομία του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης για να την βοηθήσει στην επίλυση της μυστηριώδους εξαφάνισης ενός τετράχρονου κοριτσιού που είχε κάνει τότε πάταγο στις ΗΠΑ. Ο Groiset δεν μπορούσε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ, ζήτησε όμως να του στείλουν μια φωτογραφία του κοριτσιού και ένα κομμάτι από ρούχο της. Απάντησε την ίδια μέρα και τα όσα είπε ήταν αληθινά. Η κοπέλα ήταν νεκρή, τους είπε πού ακριβώς θα βρουν το πτώμα της, και κυρίως, τους αποκάλυψε το ονοματεπώνυμο του δολοφόνου, ο οποίος συνελήφθη, ομολόγησε και καταδικάστηκε. Είναι η πρώτη γνωστή και καταγεγραμμένη υπόθεση εξιχνίασης εγκλήματος από ψυχικό ντετέκτιβ.
Μου φαίνεται παράξενη αυτή η τάση των επιστημόνων να τα βάζουν όλα στον ίδιο σάκο, αλλά από την άλλη αντιλαμβάνομαι το πρόβλημά τους, είναι τρομερά δύσκολο, μάλλον αδύνατο να διατυπώσουν κάποια θεωρία. Τα περί δονήσεων και κοσμικών ολογραμμάτων είναι ωραία, αλλά θα συμφωνήσω αρκετά με αυτούς που λένε ότι ακούγονται ως παπάρες... Ίσως όμως και να μην είναι, απλά δεν χωράνε εύκολα στο μυαλό μας, ειδικά σε εποχές όπου είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με πρακτικά, μα πολύ πρακτικά, προβλήματα.
Enet