ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ

Στέλιος Κυµπουρόπουλος.. ένας Γιατρός σε αναπηρικό αµαξίδιο
Στη ζωή του έχει µάθει, λέει, να αλλάζει ό,τι τον ενοχλεί. Ο σηµαιοφόρος µε νωτιαία µυϊκή ατροφία από το Κορωπί Στέλιος Κυµπουρόπουλος είναι σήµερα ένας 25χρονος ειδικευόµενος γιατρός σε αναπηρικό καροτσάκι. Ως φοιτητής Ιατρικής διεκδίκησε και πέτυχε 9 παρεµβάσεις στα κτίρια της σχολής του.
Ως ειδικευόµενος θέλει να αλλάξει τις συνθήκες πρόσβασης γιατρών µε αναπηρία στα ελληνικά νοσοκοµεία, αρχίζοντας από τη δική του βάρδια.

«Ο,τι ζητούσα, το ζητούσα πάντα επίµονα. Ελεγα: “Θέλω
ράµπα,θέλω αναβατόριο, χρειάζεται να επισκευαστεί το ασανσέρ”. Τα πολλά θέλω έφεραν αποτέλεσµα», αναφέρει γελώντας ο Στέλιος Κυµπουρόπουλος. Από το 1999,όταν η ιστορίατου έγινε γνωστή, ο Στέλιοςδεν σταµάτησε να διεκδικεί τα δικαιώµατά του στην ισοτιµία. Το 2004, όταν ως πρωτοετής φοιτητής συνειδητοποίησε πως δεν είχε πρόσβαση στο ανατοµείο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, που βρισκόταν σε όροφο χωρίς ασανσέρ, αποφάσισε να διαµαρτυρηθεί. Απαίτησε προσωπικά ραντεβού µε τους υπευθύνους της τεχνικήςυπηρεσίας τουπανεπιστηµίου και τον πρόεδροτης σχολής. Μέχρι και φέτος συνέβαλε στη πραγµατοποίηση 9 παρεµβάσεων στις υποδοµές τωνκτιρίων της σχολής του.

Μιλά ήρεµα και χαµογελά συχνά ανάµεσα στις παύσεις των φράσεών του. Θεωρεί ότι προσβάλλεται όταν τα ΜΜΕ τον αντιµετωπίζουν µόνο ως παιδίή ήρωα τηςζωής. Πρόσφατα, το συζητούσε ανοιχτά µε φίλους του µέσω facebook. Είχε γράψει: «Είµαι 25 χρονών και είµαι άντρας, κάθοµαι – δεν κάθοµαι σε αναπηρικό αµαξίδιο». Η αναπηρία δεν είναι ούτε είδηση, ούτεευχή, ούτε κατάρα, λέειστα «ΝΕΑ» και συµπληρώνει: «Είναι µια συνθήκη όπου ο άνθρωπος που την έχει πρέπει να πορευτείµε αυτήν. Οι συµπολίτες µας πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουµε, πονάµε, ονειρευόµαστε, ταξιδεύουµε και ερωτευόµαστε όπως όλοι».

Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήµιο Αθηνών, λέει ο Στέλιος, είναι σήµερα το µόνο ελληνικό πανεπιστήµιο που διαθέτει υπηρεσίες προσβασιµότητας για φοιτητέςµε αναπηρία.

«ΗΜονάδαΠροσβασιµότητας Φοιτητώνµε Αναπηρία ιδρύθηκε και λειτουργείαπό το 2006, έχοντας εξυπηρετήσει420 εγγεγραµµένους φοιτητές», αναφέρει στα «ΝΕΑ» ο αναπληρωτήςκαθηγητής στον ΤοµέαΕπικοινωνιών και Επεξεργασίας Σήµατοςκαι υπεύθυνος της Μονάδας Γιώργος Κουρουπέτρογλου.

Ο ίδιος µεσολάβησεώστεο Στέλιος να προµηθευτεί δωρεάν τον απαραίτητο εξοπλισµό που του επιτρέπει – µέσωενός συστήµατος υπέρυθρων ακτινών – να γράφει στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του, να διαβάζει πανεπιστηµιακά συγγράµµατα και να σερφάρει στο ∆ιαδίκτυο µε ανεπαίσθητες κινήσεις των µατιών και του κεφαλιού του.

Το νοσοκοµείο στοοποίο κάνει την ειδικότητά του είναι αρκετά προσβάσιµο γιατον Στέλιο.

Ωστόσο, ο ίδιος δεν νιώθει τον εαυτό του ενεργό κοµµάτι του προσωπικού, εφόσον δεν µπορεί να πραγµατοποιήσει τις αναγκαίες διαδικασίες καθηµερινής εξέτασης ασθενών. Το ωράριό του αρχίζει στις 8.30 το πρωί και κανονικά τελειώνει στη 1.30 το µεσηµέρι. Οπως λέει ο ίδιος όµως, τα καθήκοντα ολοκληρώνονται λίγα λεπτά µετά τις 11.30,
όταν δηλαδή τελειώνει η πρωινή ενηµέρωση του διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής για την εξέλιξη των περιστατικών της ηµέρας.

Οι γονείς του τον µεταφέρουν καθηµερινά στονοσοκοµείο. Το πρωινό ξύπνηµα δεν διαφέρει από όσα έκαναν κατά τη διάρκεια των σπουδών τουστην Ιατρική,λέει στα «ΝΕΑ» η 61χρονη µητέρα του Μιρέλλα Κυµπουροπούλου. «Στο Γουδή, ο πατέρας του και εγώ καθόµασταν µέσα στο αυτοκίνητο µέχρι ο Στέλιος να τελειώσει τα µαθήµατα. Τον χειµώνα συχνά κλεινόµασταν στο αυτοκίνητο και µας έπαιρνε ο ύπνος µε το καλοριφέρ ανοικτό».

«Θέλω να προσφέρω»
«Νιώθω ότιπληρώνοµαι χωρίς να µπορώ να προσφέρω. Είµαι αµέτοχος, όχι επειδή δεν θέλω αλλά επειδή δενµπορώ», λέει. Από την αρχή της πρακτικής του άσκησης, ο Στέλιος είχε ζητήσει να του παρέχουν τη βοήθεια κάποιας νοσηλεύτριας, που θα πραγµατοποιεί εξετάσεις κάτω από τις δικές του οδηγίες και θα κάνει τις αιµοληψίες. Εφόσον όµως δεν υπάρχει νοµικό πλαίσιο που να προβλέπει κάτι τέτοιο, ο ίδιος λέει πως θα δώσει λύση στο πρόβληµα, έστω και ιδιωτικά.

Σύµφωνα µεέρευναπου πραγµατοποίησε τον περασµένο ∆εκέµβριο η Επιστηµονική Εταιρεία Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδος σε δείγµα 100 φοιτητών, 4 στους 10 θα συνεργάζονταν για µια πανεπιστηµιακή εργασία µε κάποιο άτοµο µε αναπηρία, ενώ το 47% θαεµπιστευόταν πλήρως τη θεραπεία του σε κάποιον ιατρό µε αναπηρία.

ΕΙΠΕ:

«Η αναπηρία δεν είναι κατάρα. Υπάρχουµε, πονάµε, ονειρευόµαστε, ταξι- δεύουµε και ερωτευόµαστε όπως όλοι»

«Η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα, είναι χαρακτηριστικό»

Τον περασμενο Σεπτέµβριο, ο Στέλιος Κυµπουρόπουλος και οι γονείς του επισκέφτηκαν το ινστιτούτο της σουηδικής µη κυβερνητικής οργάνωσης Stil, για την ανεξάρτητη διαβίωση ανθρώπων µε αναπηρία. Μαζί τους ταξίδεψε και ο σκηνοθέτης Γιάννης Κασπίρης, ο οποίος έχοντας παρακολουθήσει από κοντά τη ζωή του Στέλιου για περισσότερους από 12 µήνες, ετοιµάζει ντοκιµαντέρ το οποίο θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο.

Ο Στέλιοςλέειπως επιθυµεί µια ζωή ανεξαρτησίας. «Η Στοκχόλµη είναι παράδεισος: τεράστια πεζοδρόµια και εξαιρετικό ακαδηµαϊκό σύστηµα. Το κυριότερο είναι πως το κράτος σού παρέχει βοηθούς για να µπορείς να µένεις µόνος σου. Εκεί ο ίδιος θα µπορούσα να είµαι 100% λειτουργικός». Παρ’ όλα αυτά δεν σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Στο µέλλον, σκέφτεται να ανοίξει δικό του ψυχιατρικό ιατρείο. «Η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα, είναι χαρακτηριστικό.

Πώς λέµε κάποιος είναι ψηλός ή κοντός, ξανθός ή µελαχρινός;», λέει και τη θεωρεί κοµµάτι του εαυτού του. Οσα έχει διεκδικήσει και πετύχει, συµπληρώνει, τα έχει κάνει για να διευκολύνει πρώτα τη δική του ζωή.

tanea.gr